My Generation

The Who'dan Keith ve John Jimmy adında bi gençle grup kurmak isterler. Toplanırlar, stüdyoya girip provalara başlarlar. Fakat başarılı olamazlar. Bunun üzerine Keith, Jimmy ile çalışmanın çok zor olduğunu söyler.. Aradan zaman geçer Jimmy başka arkadaşlarıyla stüdyoya girer, provalar olumlu geçer. Kendi grubunu kurar. Grubun adı; Led Zeppelin.

The Who büyüsüne Jimmy Page eli değse neler olabileceğini düşündüğümde beynim sulanıyo, kalp atışlarım hızlanıyo, gözlerim büyüyo. 60 ve 70'lerdeki bolluk bereket başka hiç bi zaman diliminde yok, olmayacakta. O dönemin Woodstock görmüş insanıyla günümüzün Glastonbury insanı karşılaştırılamaz bile. Keza gruplarda öyle. Müziğin altın çağı bizim jenerasyonu es geçerek, bi dönemin gençlerini yozlaşmış pop kültürüne teslim etti.

Geldiğimiz noktada ise müzik can çekişmekte. Şahsen hiç sevmediğim elektronik müzik kültürü aldı başını yürüdü. Bi çok günümüz "efsanesi" kendini elektronik akımına kaptırarak can verdi. Bazıları ise pop müziğin ta kendisi olup çıktı, eldekiler yetmezmiş gibi. Kendini o sulara teslim etmeyenler ise, kıyıya vurmuş ve hala çırpınmakta. Büyük denizde popun balıkları hüküm sürmekte. Gençler ise gerçek müziği tanımaya meyil göstermeden kendini dönemin popüler kültürünün kucağında bulmakta ne yazıkki. Daha kötü olan ise, yeniliğe açık olmamaları, denemekten kaçınmaları.

Festival kültürünün bitmeye yaklaştığından bahsetmiştim. Rakamlar gerçekten can sıkıcı boyutlara ulaştı. Avrupa'da iptal edilen festivallerin sayısı giderek artıyor. Bazıları hava muhafeleti yüzünden ama önemli çoğunluk maddi kaygılar üzerine.. Ülkemizde ise hali hazırda eli ayağı düzgün 2-3 festival düzenlenmekte. Sanırım birini bu sene son görüşümüzdü (bkz:One Love). 2 büyük sponsor firma sağolsun ülkede 10 yıldır festivallere gelir sağlıyor, bi şeyler yapmaya çalışıyor. Ama gelinen noktaya bakıldığında hala "festival seyircisi" denen kültürün oturmadığını hatta varolmadığını söyleyebiliriz. Lâkin ülke sınırları içindeki müzik festivallerinin ömrü konusunda çokta endişeli değilim. Müzikseverlerin bi çoğu festivallerle henüz yeni tanışmış durumda ve heyecanlarını muhafaza etmekte. One Love'ın başına gelenler gidişatı olumsuz yönde etkilemez ise bizim açımızdan çokta karamsar bi tablo olduğu söylenemez. Ancak ben kötü yönde etkileyeceğini düşünenlerdenim..

Müziğin hiç susmaması ve her seferinde daha iyilerinin icra edilmesi dileğiyle..

Özlenen - 15 Temmuz 1956

Dün onun doğum günüydü. Ian'ın kısa hayatı ders niteliğinde. İyi ki doğdu, iyi ki müzik icra etti "bay elmacık kemiği."
NME geçtiğimiz günlerde onu bir kez daha onurlandırdı; Love Will Tear Us Apart son 60 yılın en iyi şarkısı seçildi. Joy Division'ın bu başarılarını görse yine gülmezdi ya bu adam, neyse..

He Doesn't Know Why

Grup üyeleri ailesinden ayrıldıktan sonra sokaklara düşen arkadaşları için yazarlar bu aşmış şarkıyı.. Ne kadar doğrudur bilemiyorum ancak yalansa bile buna inanmak istiyorum. Çünkü bu tür hikayelerle daha dokunaklı oluyo, kabul edelim.

Silver Swans coverı ile,

İyi geceler.

İtici çekicilik ve Liam

Yıl: 1996. Yer: Maine Road, Manchester City Stadium

Taze grup ve o dönem İngiltere'nin altın çocukları olan Oasis yaklaşık 100 bin kişilik bir hayran kitlesine konser vermekte. Sıradaki şarkı Whatever. Yaylılar da dahil herkes hazır. Güzel bi girişle şarkıya başlayan Liam seyirci tepkisini yetersiz bulur ve sinirlenerek şarkıyı yarıda bırakır. Biraz seyirciye çemkirdikten sonra sahneyi abi Noel'e bırakır. Tekrar şarkıya girilir, seyirci hep bir ağızdan şarkıya eşlik eder, Liam ise sigarasını yakmış kendi konserini izlemektedir.

Buharlaşırken ben

Haber bültenlerinde "son 5000 yılın en sıcak yazı" tarzı cümleleri duymaya devam ederken, ben insanlık tarihinin en sıcak anlarını odamda yaşıyorum şu sıralar. Evet, fazla erotik oldu farkındayım fakat içinde bulunduğum ortam Merkür'ün doğu yakasından farksız olup erotizmden zerre nasibini almamış, nefes alıp vermenin çok güç olduğu, yer çekiminin zaman zaman kaybolduğu bi mekan. Şuan bu yayını 80 model Rus kozmonot başlığımla yazıyorum;

PLEASE, MORE MUSIC.